هیچ ملاقاتی تصادفی نیست (تقدیر انسان را رها نمی‌کند لحظه به لحظه از نو نوشته می‌شود)

تقدیرانسان را رها نمی‌کند، لحظه به لحظه از نو نوشته می‌شود. لحظاتی می‌رسد که کاری را که گفته بودی انجام نمی‌دهم، انجام می‌دهی، چیزی را که گفته بودی تحمل نمی‌کنم، تحمل می‌کنی، چیزی را که دوست نداشتی دوست می‌داری، وقتی خیال می‌کنی نمی‌توانی بروی، در لحظه‌ای تصمیم به رفتن می‌گیری و می‌روی. می‌گویی مردم، اما باز زندگی می‌کنی... این داستان سفر دراز یک صوفی جوان و دوست همراهش است که ذهنی به‌هم ریخته داشت. بدون اینکه چیزی همراه خود داشته باشند در جست و جویی که نمی‌دانستند چه برسرشان خواهد آمد، فقط متکی به روزی‌ای بودند که قسمتشان خواهدشد. در طول هفت روز سفر بی‌آنکه پول، غذا، لباس و مهم‌تر از همه چیز برنامه‌ای داشته باشند، شهر به شهر سفر کردند و در آخر وقتی به جایی که شروع کرده بودند، بازگشتند، دیگر هیچ‌کدام مثل سابق نبودند. آیا ممکن بود انسان فقط در هفت روز تغییر کند؟ تقدیر می‌توانست از نو نوشته شود؟ البته که می‌توانست همه چیز در هفت روز تغییر کند... مثل شاخه نی‌ای که در کارگاه پس از هفت مرحله تبدیل به نی‌ای می‌شود که نغمه‌های نالان سر می‌دهد...